خیلی خوشبینانه برخورد کردیم، گفتیم آنها تغییر پذیر اند، بالاخره به دامن وطن برمیگردند، پوست می اندازند و ماهیت شان تغییر میکنند. کمسیونها بوجود آمد، پول هنگفت بمصرف رسید و بالاخره دستگاه طویل و عریض شورای عالی صلح بوجود آمد. دولت افغانستان و بخصوص حلقه اطراف ریئس جمهور با خوشبینی فراوان از کشاندن طالبان به میز مذاکره دم میزدند. گاهی اوقات چنان در مورد تغییر طالبان اغراق کردند که گویا آنها دگر طالب نیستند. گفتند طالبان اجازه داده اند مکاتب دخترانه باز شده است. ما با دودلی و تردید کمی باور کردیم.
دیری نپایید طالبها پروژه ی فراری دادن زندانیهایشان را بکمک حلقاتی درون حکومت به اجرا گذاشتند، بزرگترین اتفاق تاریخ تبهکاران که فقط در سریال فرار از زندان میشد تصور اش کرد نه کندهار. پروژه ای بعدی هم نابودی سران بود. آنها در این پروژه هم موفق بودند و بسیاری از کسانیکه خیال میشد سد راه آنان است از میان برداشتند و آخرین اش هم استاد ربانی بود که با استفاده از لنگی و برنامه صلح او را از پا در آوردند. شاید همینقدر کافی بود تا آقای کرزی موقتا درک کند که صلح با طالبان دگر معنایی ندارد. بالاخره او در حضور رسانه ها اذعان کرد که گفتگو با طالبان به بن بست رسیده است و حال باید با پاکستان گفتگو کرد.
سوال اساسی اینجااست که مردم افغانستان تا چه وقت باید قربانی بدهد تا مسئولین اش درک کنند که این یا آن راه غلط است. مردم افغانستان از همان اول میدانستند که صلح با طالبان مفهمومی ندارد. نهادهای مدنی، روشنفکران ، زنان و حتی مردمان کوچه و بازار میدانستند که صلح با طالبان نتیجه ندارد ولی دولت افغانستان به طبل صلح میکوبید. تا کی مردم افغانستان به آزمون و خطاهای دولت افغانستان قربانی بدهند. بیکاری، بد امنی، فقر، فساداداری موجود در دولت امان مردم را بریده است. اگر عکس العمل دولت افغانستان در مقابل هر پدیده اینقدر کُند باشد، چه بلای بر سر مردم افغانستان خواهد آمد.
جای شکر اش باقیست که دولتمردان افغانستان بالاخره صدای رسای طالبان را شنید و اعتراف نمود که مذاکره با طالبان جاده ی یکطرفه است. حال باید ببینیم چقدر وقت میگیرد تا دولت افغانستان درک کند که پاکستان هم به این سادگیها از اهداف خود در افغانستان پا پس نخواهند کشید. آنها اهداف و منافعی در افغانستان دارند و سالهاست روی طالبان و اقمار آنها سرمایه گذاری کرده اند. نباید خوشبینانه قضاوت کرد و باید در مذاکره با پاکستان به نگرانیهای درازمدت مرزی افغانستان و پاکستان پاسُخ گفته شود. در ضمن الان بهترین فرصت ممکن برای تحت فشار قراردادن پاکستان است زیرا پاکستان بیشترین فشار بین المللی را تجربه میکند. خدا کند دولت ما از عقب ماندگی ذهنی برآید و چالشهای فرا رویش را زودتر درک کند، تشخیص دهد و برای از میان برداشتن آن راه حل مناسب بیابد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر