ضحاک هم به یاران رفته اش پیوست

"هرگز از مرگ نهراسیدم / ا
گرچه دستانش از ابتذال شکننده تر بود/باری ترسم از مردن در سرزمینی است/که مزد گورگن فزونتر از جان آدمی باشد
از ضحاک دژ پولادین بامیان بگویید؟"

     وقتی فیسبوک را باز کردم آقای انتظار شعر بالا را درکنار عکس جواد ضحاک ریئس شورای ولایتی بامیان شریک ساخته بود.  لحظه ی مبهوت ماندم، ولی بعدمتوجه شدم که ضحاک دگر نیست. بقول والی پروان بدن  اقای ضحاک را نزدیک پل رنگان سیاه گرد در دره غوربند یافته اند.چهار روزی میشد که مردم بامیان منتظر بودند ضحاک برگردد و ریئس شورای شهر شان باشد ولی اینطور نشد.ضحاک رفت و برنگشت...

      ضحاک از یاران نزدیک آقای مزاری بود و یک بار نیز بخاطر بابه زخمی شده بود. و نیز او بود که بعد از شکستن مقاومت غرب کابل خانواده ی استاد مزاری را به خارج از کشور انتقال داده بود. آقای ضحاک با جوانان پیوند نزدیک داشت و برای پیشبرد امور از افکار روشنفکران استفاده میکرد. او از منتقدان جدی دولت مرکزی  و سیاست های یک بام و دوهوایش راجع به مناطق مرکزی بود، چنانچه در حرکت مدنی کاهگلکاری سرک نقش محوری داشت.

وقتی برای اولین بار بخاطر انجام کارهای رسمی وظیفه ام بامیان رفتم، تصادفا مهمان ضحاک شدم . اولین بار بود با جواد آشنا شدم.بعد از ظهر عاشورا بود و بعضی دوستان خبرنگار در خانه ی او آمده بودند تا گزارش روز عاشورا را درکابل ارسال نمایند. دوست داشت در بحثها بیشتر شنونده باشد. به شوخی با مهرآیین گفت مهدی شما که ادعای روشنفکری دارید، باید راه حل بدهید تا ما بتوانیم سهم بامیان را از دولت مرکزی بگیریم. دوست داشت موضوعی را به بحث بکشد و بعد خودش به هردو طرف بحث شنونده باشد. فکر میکنم بامیان یکی از فرزندان صدیق اش را از دست داد. هنوز زود است مشخص شود کیها عامل این فاجعه بوده است.

فقدان او را به خانواده، یاران و تمامی مرد م افغانستان تسلیت میگویم و برای او آرامش ابدی آرزو دارم.