کم- کم با این صفحه احساس بیگانگی میکنم. گاهی وقتها که دستم به کیبورد میرود، اما دسترسی به انترنت نیست و زمانی هم که انترنت هست من مصروف کارهای دگر هستم. نه جرئت رفتن و نه یارای ماندن. گاهی وقتها فکر میکنم باید در این وبلاگ را گل گرفت و اصلا ننوشت، اما مگر عشق به نوشتن، درد دل کردن و.... مگر میماند؟ بارها تصمیم گرفته ام که ازاین تاریخ ببعد باید بنویسم ولی بامیان است و مشکلات خاص خودش.. نمیدانم اعتیاد به وبلاگ نوشتن و وبلاگ خواندن را چطور میشه درمان کرد. راه حل چیست، نمیدانم...
