کم- کم با این صفحه احساس بیگانگی میکنم. گاهی وقتها که دستم به کیبورد میرود، اما دسترسی به انترنت نیست و زمانی هم که انترنت هست من مصروف کارهای دگر هستم. نه جرئت رفتن و نه یارای ماندن. گاهی وقتها فکر میکنم باید در این وبلاگ را گل گرفت و اصلا ننوشت، اما مگر عشق به نوشتن، درد دل کردن و.... مگر میماند؟ بارها تصمیم گرفته ام که ازاین تاریخ ببعد باید بنویسم ولی بامیان است و مشکلات خاص خودش.. نمیدانم اعتیاد به وبلاگ نوشتن و وبلاگ خواندن را چطور میشه درمان کرد. راه حل چیست، نمیدانم...
۳ نظر:
استاد بنویس و بعدن بافلاش نگهش دار و سرفرصت آپش کن.
به نوشتن ادامه دهید. ترک عادت خوب، خوب نیست...
استاد! نباید نوسندگی را به فراموشی بسیپارید ، زیرا شما مطالب بسیار عالیی را می نویسید ، این چیزی است که من از روی کدام مساله ی نمی گویم واین واقعیت است که من بدان باورمندم.
ارسال یک نظر