این هندی ها

کلافه میشوی وقتی یک ساعت انتظار می کشی و بعد کسی می آید و می گوید حاضری تان را داده بروید. حوصله ی این هندی ها را تحسین می کنم. می نشینند، انتظار می کشند ولی دم بر نمی آرند. کسی نیست به این مثلن استاد بگوید: مرد اگر نمی آیی خوب چرا هماهنگ نمی کنی و وقتی نیامدی حاضری برای چی است.

اگر این دانشگاه را معیار قرار بدهم، باید بگویم که سیستم تعلیمی این کشور کم از تعلیمات عسکری ندارد. استاد، اینجا حیثیت جنرال اردو را بازی می کند و دانشجوها هم عسکر. حدث بزنید اگر یک سرباز از مافوق اش سرپیچی کند، چه سرنوشتی خواهد داشت؟ 

فکر می کردم هندی ها باید خیلی توسعه یافته تر از اینها باشد. حال می بینم سیستم تعلیمی دولتی آن چندان هم تعریف ندارد.خیلی از استادان کمتر به کمپیوتر و انترنت دسترسی دارند. یعنی مهارت آنها خیلی کم است. شاید درحد بیست درصد. تا خیلی وقتها فکرم به این مشغول بود چرا هندی ها رشد اقتصادی سریعی دارند. باتوجه به این ظرفیت. 

یکی از شاخص های ملل پیشرفته و توسعه یافته، احترام به وقت دگران است. چیزی که هندیها به آن پشیزی هم قایل نیست. تا دلت بخواهد وقت ات را تلف می کند. حمید الله دوستم می گوید : " اگر هندی ها پنج انگشت دست اش را به نشانه ی پنج دقیقه نشاندادند، مفهوم اش اینست که دوساعت بعد باید از آنها سراغ بگیری". خیلی هم اغراق نمی کند. براستی هم اگر گفت پنج دقیقه یعنی تو را می فرستند دنبال نخود سیاه.

ولی این تنها یک روی سکه است. من  هند را زیبا یافتم. بنگلور شهر زیباست. آب و هوای استثنایی دارد، طوریکه به زحمت می توانی زمستان، تابستان و دگر فصول سال را از هم تمیز دهی. مردمان اش آرام و صلحجو هستند، برعکس ما که خشونت را به پول می خریم و دوست داریم خیلی زود برتری فزیکی خود را به رخ طرف مقابل بکشیم.

هند کشوری با نژادهای متعدد، اقوام گوناگون و مذاهب مختلف است. زندگی مسالمت امیز آنان می تواند الگوی خوبی برای ما باشد. باتوجه به اینکه تعداد قابل توجه افغانها در این کشور مصروف تحصیل اند، امیدوارم حداقل بتوانند این شاخصه ی هند را به عنوان سوغات با ارزش به افغانستان انتقال دهند. این چیزی کمی نیست. ولی با آنهم هند سرزمین کاست ها نیزهست .نکند که این پدیده بر رنگارنگی و تنوع آن سایه اندازد.

شاید در فرصت های بعدی در مورد هند و جذبه های فرهنگی آن بیشتر بنویسم. اگر فرمانده " راما کرشنا" برایم وقت  ماند.