بعضی مواقع سهل انگاری کار دست آدم میدهد. قضیه از این قرار است که در" کنفرانس بین المللی تغییرات آب و هوا" در کاتماندو پایتخت نیپال دعوت شده ام.این کنفرانس به همت دانشگاه کلورادوی امریکا، انستیتوت آسیایی تکنالوجی تایلند و کنسرسیوم دانشگاه های هیمالیایی برگزار میشود. قرار است این کنفرانس در اواسط ماه نوامبر برگزار شود و یکماه قبل مسئولان برگزار کننده ی کنفرانس دعوت نامه ی عنوانی بخش تدریسی دانشگاهی ما روان کرده بودند و از آنان خواسته بود که تسهیلات لازم و قانونی شرکت من در این کنفرانس را فراهم نمایند. متاسفانه دانشگاه تا هنوز هیچ اقدامی که نکرده هیچ ، تازه رییس دیپارتمنت ما میگوید: " محصل خارجی حق ندارد در کنفرانس های خارج کشور شرکت کند."
لعنت به ادارات بوروکراتیک این گوشه ی دنیا. البته این اولین بار نیست که با ادارات اینجا مشکل دارم.بارها اتفاق افتاده که اینها "اکت" های اینچنینی کرده اند. حال مجبورم دو روز دگر دنبال میرزا قلمهای اینجا بگردم تا کار دوباره روی غلطک بیافتد. دراین فرصت کم طی مراحل این کار هم کار حضرت فیل است.
راستش بخاهی، من گاهگاهی به این پیشرفت سریع هندیها متعجبم و آنرا شبیه بیک معجزه میدانم. آخر چطور این آدمهای وقت نشناس، سهل انگار و فاسد توانسته اند کشور خود را به سوی ملل توسعه یافته جهان هُل دهند؟ شاید راز این که هندیها باوجود این همه منابع طبیعی و کشور غنی خیلی ها عقب تر از چین هستند، در همینجا نهفته باشد. البته میدانم که از جزء به کل رفتن ضریب خطا را بالا میبرد.
۱ نظر:
پس هندیها هم مثل ما هستند.خداکند موانع از پیشرویت برداشته شود.
ارسال یک نظر