منتظر چاپ آثار کاتب باشید

تقریبا هشت- نه سالم بود که نام و عکس کاتب را دیدم.از روزیکه پا به مکتب گذاشتم عکس اش روی ورودی لیسهء ما بود. وقتی خطخوان شدم دیدم روی تابلو نوشته است " لیسه فیض محمد کاتب ". بعد ها هم مطالبی در باره ی کاتب درهفته نامه ها ی "امروزما"، حبل الله، طلوع وحدت و سایر مجلات خاندم. به کتابهایش علاقه گرفتم ولی سبک نوشتاری اش برایم خیلی پیچیده بود. بعدتر سراج التواریخ را خاندم. برایم خیلی لذت بخش بود با وجود آنکه کلمات" اعلیحضرت همایونی" "والا حضرت" و کلمات ازاین دست آزارام میداد. یک وقتی با دوستانم به سبک نوشتار سراج التواریخ و سفرنامهء ناصر خسرو بلخی حرف می زدیم.

زمانیکه کودکی بیش نبودم، شبها با قصه های مادر بزرگ ام به خواب میرفتم. قصه های بزک چینی، ملا بدیگگ، دیو و پری و بعدتر هم ارسلان رومی، یوسف و زلیخا و ... را از بر بودم و از آن لذت میبردم. شاید همین باعث شده بود تاریخ و جغرافیه از مضامین دلچسپ مکتب بودند(هرچند ریاضی  لذت دگری داشت بخصوص وقتی پدر از خرید بر میگشت و من مصارف اش را حساب و کتاب میکردم). "افغانستان در پنج قرن اخیر" و " افغانستان در مسیر تاریخ" کتابهای بودند که پیش از سراج خانده بودم. یادش بخیرمعلم صادق استاد تاریخ ما بود و خیلی تشویق میکرد که این کتاب ها را باید بخانیم ولی بعد از خاندن سراج التواریخ فهمیدم تاریخ که در مکاتب آن زمان تدریس میشد چقدر روایت رسمی، غیر منصفانه و تحریفی داشته است.

شب گدشته گزارشی را در مورد آثار کاتب خواندم. ایوب آروین (اینجا)گزارش مفصلی در سایت بی بی سی راجع به  واگذاری امتیاز چاپ آثار کاتب به بخش خصوصی  نوشته است. بدون شک چاپ آثار کاتب بزرگترین موفقیت فرهنگی برای وزارت اطلاعات و فرهنگ پنداشته خاهد شد. آثار کاتب گنجینه ی بزرگ افغانستان است و چاپ و در اختیار عموم قرار دادن آن میتواند پرده از تاریخ واقعی کشور بردارد. با خاندن آثار کاتب، ما گذشته ی افغانستان از بدو تاسیس تا دوره حبیب الله و امان الله را آنطور که هست، درخاهیم یافت. گذشتهء یک ملت، آیئنه ی است فرا روی آن ملت. یک ملت فقط با دیدن به گذشته و اصلاح اشتباهات اش میتواند به بلوغ و کمال برسد.

این اقدام وزرات اطلاعات و فرهنگ را باید بدیده ی قدر نگریست. البته ناگفته نباید گذاشت که  بعد از آمدن آقای فرهنگ نفسِ تازه ی در کالبد وزارت دمیده شده است و امید است این حرکت های آهسته، پیوسته باشد.