هشت ثور

دیروز از هشت ثور در بامیان تجلیل بعمل آمد. طبق معمول همیشه مسئولین دولتی و بابه محسنی سخنرانی کرد. در ستایش هشت ثور سخنها گفته شد. جمعیت نسبتا زیادی هم در مراسم حضور داشتند، اعضای شورای ولایتی، کارمندان دولت، تعدادی از محصلین و مردم بامیان حضور بهم رسانده بودند. بی نظمی و نا هماهنگی از نکات جالب توجه این مراسم بود. باوجودیکه مهمانان و شرکت کنندگان در ساعت معینه حاضر بودند ولی سازماندهندگان مراسم هنوز مصروف جابجایی عکسهای مسعود، ربانی و دگران بودند. گاهی هم روی نصب پرچم کشور باهم به توافق نمیرسیدند. 

درسازماندهی چنین مراسمهایی هنوز هم مشکلات زیادی وجود دارد و این مشکل در مراسم دیروز هم محسوس بود. شاید سازماندهندگان مراسم حتی نمیدانستند که در جایگاه ویژه کیها باید بنشینند و درکجا؟ مثلا جایگاه رییس دانشگاه بامیان در پشت سر دگر مهمانان قرار گرفته بود درحالیکه بعضی شخصیتهای دگر که از نظر مقام علمی و معنوی بمراتب پایین تر از رییس دانشگاه قرارداشتند، در جایگاه بهتری قرار گرفته بود. حالا اینکه برای اساتید دانشگاه ، باوجود دعوت رسمی هیچ جایگاهی در نظر نگرفته شده بود. شاید نقص کار اینجا باشد که دانشگاه و دانشگاهیان در اینجا هنوز هم جایگاه واقعی خود را نیافته است. بهمین دلیل است که رییس امنیت ملی و بعضی نظامیان دگر در ولایت امن مثل بامیان از مقام بهتری نسبت به دانشگاهیان قرار دارند. 

درمورد هشت ثور سخنها زیاد گفته شده است. رسانه ها میزگردهای زیادی روی این موضوع گرفته اند. موافقان و مخالفان حرفهای زیادی در مورد زده اند. شاید هنوز ابعاد این حادثه نیاز به حلاجی داشته باشد ولی آنچه واضح است تبعات این رخداد برای مردم افغانستان خیلی-خیلی سنگین بود. ما هنوز تاوان تبعات این رخداد را پس میدهیم. طالب و القاعده مولود بعدی همین رخداد بود.

مصطفی کیا وبلاگ نویس و فیلمساز حرفهای خاص خود را درمورد این رخداد دارد. اینجا بخوانید.