بهار در بامیان

نزدیک به دو ماه از فصل بهار میگذرد. در بامیان اما، تازه داریم بهار را تجربه میکنیم. هوا دارد کم کمک گرم و خنک میشود. برعکس بهار در دگر نقاط کشور که با بارانهای سیل آسا همراه بود. اینجا باران زیادی هم نباریده است. شهر نشینان بامیان هنوز هم با مشکلات کمبود آب دچار است، حالا آب صحی بماند سر جای خودش. هر چه باشد بهار، باد ملایم اش و سبزی درختان اینجا زیبا است. آسمان آبی اینجا آبی است و گاه گاهی تکه های ابر هم آسمان اینجا را زیبا تر میکند.

این روزها کمی مصروف ام. نبود وسایل ترانسپورتی شهری هم رفت و آمد در شهر را دشوار میسازد. رفتن از یکجا به جای دگر انرژی میطلبد و وقت. فرصت نشده بروم به جاهای دیدنی این شهر. فقط تاحال دره آهنگران را دیده ام و مردمانی که هنوز بشکل خیلی ابتدایی روز را به شب میرسانند. کم کم به کمبود امکانات اینجا عادت میکنم. دگر کمتر از فیسبوک سر میزنم و نیز از وبلاگ ام. اما در اولین فرصت کوشش میکنم وبلاگهای دوستان را بخوانم.

اینجا هر چه باشد، آدم طبیعی تر زندگی میکند. توقعات اش از زندگی درحد همان انسانهای اولیه است و شاید کمی زیادتر. برای همین است که مسئولین هم کمتر مایه میگذارند. چون تابحال پروگرامهای دولت هم با توقعات مردم هماهنگ بوده است. اگر مردمان ولایتی نخواسته زیاد اعتراض کنند، دولت هم آنها را نادیده گرفته است. برای همین شاید من خیلی کم اخبار را دنبال میکنم. من در اینجا فقط اخبار پیمان استراتژیک با امریکا را با دقت دنبال کردم. 

راستی هفته ی پیش مهمان چند نماینده ی زن پارلمان بودیم. خانم کوفی، نجلا ایوبی، نظیفه ذکی، شیرین محسنی و چند تن دگر اینجا بودند. آجندای آنها کمک به زنان بود و سهم بیشتر زنان در چارچوب دولت، نهادهای فرهنگی و بقیه جاها. از جمله آنها خواستار قبولی  سی درصدی دختران در امتحان ورودی دانشگاه بودند، امریکه شاید در نگاه اول پسندیده بنظر برسد. کارشناسان امور تعلیم و تربیه اما، چندان موافق این طرح نیستند، زیرا سهمیه بندی نه تنها به ظرفیت سازی کمک نمیکند بلکه به نحوی دختران تنبل بارمی آورد. بن نظر من اگر نمایندگان زن درصدد بهبود وضعیت زنان اند، باید در امر ظرفیت سازی دختران در مکتب توجه کنند تا از طریق رقابت آزاد بتوانند شامل دانشگاه ها شوند نه اینکه ما فقط از نظر کمی به ظرفیت سازی زنان فکر کنیم و نه از نظر کیفی.