پاکستان غُدهء بد خیم کشورهای اسلامی

          "بس در آتش میسوخت، جمعیت خشمگین راه را سد کرده بودند. بعضی هم در ورودی شفاخانه در کویته بر علیه این کشتار سیستماتیک و هدفمند شعار میدادند. تلویزیون خصوصی جیو نیوز پاکستان از محکومیت حادثه کشته شدن سیزده نفر سبزی فروش در کویته خبر میداد. همزمان نواز و شهباز شریف، پرویز مشرف و بعضی احزاب پاکستان این رخداد را محکوم کردند." 

        کویته این روزها خشن ترین روزها و ماه هایش را تجربه میکند، کویته یکپارچه خون، دود و آتش است. مردمی بجرم خصوصیات فزیکی و باورهای مذهبی اش بیرحمانه قتل عام میشوند. مردمیکه حالا از کسب و کار در شهر دست شُسته اند و تازه برای تهیه کردن سبزی و مواد غذائی لازم اش نیز باید کشته بدهند .براستی روزگار سختی است.

          اکتُبر شاهد حضور ده ها هزار نفر در خیابانهای مختلف جهان بود. سلسلهی از تظاهرات هماهنگ که برای تحت فشار قرار دادن پاکستان از یکسو و متوجه ساختن ملل جهان از حوادث ناگوار در پاکستان از طرف دگر تدارک دیده شده بود. متاسفانه نه دولت پاکستان و نه جامعهی جهانی عکس العمل بجا و مناسب را در قبال این موضوع نشان دادند. زمان نا مناسب این رخدادها نیز سبب شده تا این حوادث در لابلای تحولات لیبی، درخواست فلسطینیان برای عضویت در سازمان ملل متحد، ناامنیها در سوریه و بالاخره جنگ لفظی ایالات متحده با پاکستان گُم شده و کمرنگ جلوه کند. از طرف دگر تجربه نشانداده است که کشورهای غربی زمانی به دفاع از حقوق بشر و دفاع از قربانیان خشونتهای قومی- مذهبی میپردازند که منافع آنها ایجاب کند در غیر آنصورت جامعهی بین المللی و غربیها سکوت میکنند. واضح است که در حوادث کویته آنها احساس نمیکنند که منافع شان در خطر افتاده است و بنا براین نمیتوان چشمداشت حمایت از آنها داشت. 

         مردم هزاره تاون این روزها بشدت خود را تنها احساس میکنند. پاکستان در مجموع آنان را بعنوان شهروندان درجه دوم میشناسد. دولت افغانستان هم آنها را بعنوان شهروندان پاکستان دانسته و گویا تذکر دادن آنرا به پاکستان، دخالت در امور داخلی میپندارد. مثل " بُزغاله ء دو مادری مُرد از لاغری" در مورد آنها صدق میکند. رهبران سنتی هزاره ها نیز دغدغه های دگری دارند و یا هم خود را بی دفاع میدانند. دولت محلی بلوچستان ظاهراٌ با لشکر جنگهوی و تروریستان سر و سِری دارد. مجموعهی این عوامل باعث میشود که لشکر جنگهوی قربانی بی آزارتر از مردم کویته پیدا نکند و حملات خود را هر روز شدیدتر کند. 

           زد و خوردهای فرقهی در پاکستان هرچه باشد خطرناک است و تنها به پاکستان خلاصه نخواهد شد و اگر کاری صورت نگیرد دامنهی این خشونت ها به کشورهای همجوار نیز کشیده خواهد شد. افغانستان بعنوان همسایه این کشور نباید در مقابل این حوادث بی تفاوت بماند.  کشورهای اسلامی نیز باید از توان خود برای مهار کردن این حوادث استفاده کنند، نه اینکه آتش بیار معرکه باشند و مردم بی دفاع کویته، کراچی و... را هیزم سوخت معادلات منطقهی خود قرار دهند. آتشی که امروز در پاکستان شعله ور است دیر یا زود دامن آنها را نیز خواهد گرفت.

          در گذشته های نه چندان دور  زندگی بشکل عادی در پاکستان جریان داشت. شیعه و سنی، پنجابی، سندی ، کویته گی هزاره و پشتون همه و همه به محمدعلی جناح شیعهی اسماعیلی اقتدا کردند و او را بعنوان قائد اعظم خود خطاب کردند. پاکستان آنروزها نمونهی از رأفت اسلامی و تساهل و تسامح بود. آنروزها پاکستان، پاکستان بود، اما متاسفانه دخالتهای تفرقه افگنانهی جمهوری اسلامی ایران از یکطرف و وهابیهای عربستان سعودی و دگر شیوخ عرب از طرف دگر، این کشور را از جریان اصلی اش خارج کرد. آنها طیفی از عناطر افراطی را در پاکستان تربیه کردند. این دخالتها ابتدا کراچی و لاهور را به حمام خون تبدیل کرد و حال هم به کویته رسیده است.

        
         پاکستان امروز به مزرعهی لاغری شبیه است که استعداد پرورش هرگونه علف هرزی را دارد و کشورهای قدرتمند دگر اسلامی و رقیب هم تا توانسته اند به پخش تُخمهای گونه گون علفهای هرز مبادرت ورزیده اند. پاکستان امروز از آرمانهای موسسان اش فاصله گرفته است. این کشور اینروزها مامن افراطیهای اسلامی و تروریستهای جهانی است.  طبیعی است که این افراطیها روی جامعهی پاکستان هم تاثیر گذاشته و میرود که پاکستان به نقطهی غیر قابل برگشتی برسد.پاکستان امروز غدهء بدخیم سرطانی و زخم چرکین است. اگر داعیه داران رهبری کشورهای مسلمان از دخالتهای مخرب خود دست نکشند، بیم آن میرود که این زخم چرکین سرباز کند و خشک و تر همه را بسوزاند.