ریاست پارلمان افغانیزه شد

کشمکش برای تصاحب کرسی ریاست پارلمان افغانستان با انتخاب عبدالروف ابراهیمی پایان یافت. آقای ابراهیمی  از لحاظ تباری به ازبکها تعلق دارد و اما قوماندان سابق حزب اسلامی بوده و از ولایت کندز میباشد. درنگاه اول ممکن است انتخاب یک فرد از میان اقلیتها میمون بنظر برسد، چه اینکه اقلیت ها هم شانس اینرا پیدا کرده اند که روی کرسی ریاست یکی از قوه های سه گانه کشور تکیه بزنند، اما انتظار مردم افغانستان بیش از اینها بود.

شاید اصطلاح " افغانیزه کردن" را خیلیها شنیده باشند. این اصطلاح بعد از انتخابات دور دوم ریاست جمهوری و مشکلات پس از آن وارد ادبیات دولتمردان شد. به باور من پارلمان ما امروز انتخاب ریئس اش را افغانیزه کرد. انتخاب امروز فقط توانست کرسی خالی ریاست را پر کند، اینکه تا چه اندازه نمایندگان توانستند به معنی واقعی ریئس اش را انتخاب کنند، خود جای سوال دارد. خوب شاید سوال پیش بیاید ریئس کی باید باشد و چگونه باید باشد؟ چه ویژه گیها باید داشته باشد؟

فکر کنم در همه جای دنیا ریئس پارلمان شایسته ترین، مدیرترین، باسوادترین و کارآمد ترین عضو پارلمان است. متاسفانه در افغانستان خیلی از معیارهای جهانی جواب نمیدهد. طی روزهای گذشته بارها و بارها نمایندگان تمرین روشهای معمول جهانی کردند ولی کمتر جواب گرفتند. این بود که تصمیم گرفتند این پروسه را نیز افغانیزه کنند. آنان اول انتخاب کردند چی کسی را به عنوان ریئس شان انتخاب کنند وبعد انتخاب شانرا به رای گذاشتند. حال باید دید ریئس جدید کدام یک از این ترین ها را دارا است و آیا توانایی مدیریت چنین مجموعهی را خواهد داشت، باید دید و آینده را به انتظار نشست. تاهنوز معلومات ناچیزی در مورد ریئس منتخب موجود است و این معلومات نشانمیدهد که آقای ابراهیمی تجربه ی آنچنانی در گذشته نداشته است و بجز از قوماندانی درحزب اسلامی نه کدام سابقه ی درخشان دارد و نه کدام فعالیت قابل توجه که این انتخاب را توجیه کند. فقط تنها امتیازش تعلق به یک اقلیت محروم است چیزیکه خیلی از روشنفکران را ذوق زده کرده است. کاش نمایندگان ما صرفنظر از تعلق قومی و تنظیمی شخصی را انتخاب میکردند که لایقترین آنها میبود.به نظر میرسد تعلق آقای ابراهیمی به حزب اسلامی در انتخاب ایشان موثر تربوده است تا دلایل دگر.

توقع من از پارلمان دوم چیزی بیش از اینها بود. فکر میکردم آنها شخصی را برگزینند که بتواند بخوبی ازعهده ی این سمت بر آید. شخصی باشد که توانایی لازم، تحصیلات لازم و کاریزمای لازم برای این پست را دارا باشد ولی ظاهرا آنجا افغانستان است و ما باید حداقل چند دهه ی دگر صبر کنیم تا به این مامول برسیم. بهرحال فعلا به این بسنده کنیم که مجلس ما بالاخره موفق شد تا بربن بست بوجود آمده فایق آید، باید این انتخاب را به فال نیک گرفت و منتظر پیامد های آن بود. البته کشاکش برای اشغال کرسیهای معاونت اول و دوم و نیز منشی مجلس همچنان ادامه خواهد یافت.