روزهای دُشوار آقای معنوی

 انتخابات مجلس افغانستان قصه ءدعوا بر سر لحاف ملا نصر الدین است و شواهد نشان میدهد هنوز هم یک فورمول قابل قبول برای حل این  معادله ی چند مجهولی پیدا نشده است. ظاهراٌ کورهء انتخابات با حکم جدید آقای ریئس جمهور داغ ترهم  شده است. حال همه نگاه ها به آقای معنوی و کمسیون انتخابات دوخته شده است. بدون شک انتخابات سال گذشته ی مجلس نمایندگان یکی از جنجالی ترین انتخاباتهای دنیا بود. لازم بود که این انتخابات در کتاب گینس که به کتاب ثبت رکوردها مشهور است، درکنار ثبت دارنده بزرگترین سبیل دنیا، دارنده بزرگترین ریش دنیا و...طولانی ترین جنجال انتخاباتی دنیا ثبت میشد.انتخابات سال گذشته مسیر پُر پیچ و خم درازی را پیمود وپرونده ء آن دست به دست نامحرمهای زیادی گردید تا دوباره به صاحب اش برگردد.

حال بقول معروف ریش و قیچی دوباره بدست آقای معنوی و کمسیون مستقل انتخابات افتاده است ولی نمیتوان گفت که آقای معنوی در انتخاب اینکه چکار باید بکند، دست باز دارد. اکنون او با دو تصمیم دُشوار رو برو است که عملی نمودن هرکدام آن خالی از نقص نیست و ممکن است پیامد سنگینی به اعتبار کمسیون واردکرده  و یا هم بحران را از این که هست، شدید تر کند. از یکسو 62 نامزد معرفی شده از سوی دادگاه عالی دو پا را در یک موزه کرده و برای ورود به مجلس بی تابی میکنند و از سوی دگر نمایندگان مخلوع مجلس از سوی محکمه سر این ندارند تا بعد از قریب یکسال نمایندگی از مردم جا خالی بدهند و به تحصن شان ادامه میدهند. تازه پای نهادهای مدنی، احزاب و رسانه هم در میان است، چه آنها هرگونه تصرف در انتخابات را دست کاری در نتیجه ء انتخابات میدانند و این چیزی نیست که برای دموکراسی نو پای کشور خبر خوشی باشد. برای این است که نهادهای مدنی اعتراض شانرا به تصمیم محمکه و پروسه ء بعد از آن نشاندادند. 

جدای از چیزهایی که برشمردم، حیثیت و استقلال کمیسیون انتخابات نیز چیزی کمی نیست. آنها قبلا با صراحت تمام اعلان کرده اند که نتیجه قابل برگشت نیست، اعلان نتایج نهایی است و هیچ نهاد و ارگانی نمیتواند نتیجه ی انتخابات را دستکاری نماید.بنأ هرگونه تغییر در نتیجه ء انتخابات اُفت حیثیت کمسیون است زیرا در آنصورت کمسیون عملا کارکردهای خودش را زیر سوال میبرد و به تخلفات احتمالی صحه میگذارد . تغییر نتیجه بقول عوام "تُف سر بالا است" و این چیزی نیست که آقای معنوی طرفدار آن باشد. در طرف دگر نمایندگان فعلی مجلس که قریب یکسال از مردم نمایندگی کرده اند و اعتبارنامه هایشان ار از دست آقای معنوی گرفته اند، با تغییر نتیجه مطمئنا مقاومت خواهند کرد و بسادگی میدان را به حریف واگذار نخواهند کرد. این یعنی ادامه ء بحران و تداوم مشکلات گذشته.

از سوی دگر بقول نمایندگان مجلس که در روزهای اخیر با آقای معنوی دیدار داشته اند، ریئس کمیسیون تحت یک فشار شدید گاز انبوری است تا از دو گزینه ء ممکن یکی را انتخاب کند یا به نهادهای قدرت تسلیم شود و خواست آنها که تغییر نتایج است، را بپذیرد و یا هم گزینه زندان را و شاید فشارهای دگر را بپذیرد. هرچند آقای معنوی در مصاحبهء تلویزیونی اش این ادعا ها رد کرد و گفت که به هیچ عنوان فشار را نمی پذیرد و بخاطر ارزشهایی که او باور دارد حاضر است قربانی بدهد و هیچگونه ترس از فشارهای احتمالی ندارد. اما دُشوار است  بپذیریم که آقای معنوی بدون قبول  فشارخارج از کمسیون به کارش ادامه داده بتواند زیرا اگر تصمیم کمسیون پذیرفته میشد نیازی به این همه جنجال و کشمکش نبود و باید از اول نتایج پذیرفته میشد. حال سوال اینست آقای معنوی تا چه وقت میتواند در مقابل فشارها مقاومت کند و همچنان بر فیصله های کمیسیون اش وفادار بماند.

اما در این میان برخی معتقدند برای پایان گذاشتن به این بحران نیازمند یک راه حل  بین البینی است، راه حلیکه بتواند از اعتراضات احتمالی هردو طرف تا حد امکان بکاهد. شایعاتی وجود دارد که گویا آقای معنوی برای گریز از بحران و فشار با ریئس جمهور توافق کرده است که حدود هفده تن از نمایندگان برحال مخلوع شده و بجای آن افراد جدید معرفی شود. تا اینطور وانمود شود که هردو طرف دعوا فکر کنند تا حدودی برنده بوده اند. اگر این امر شکل عملی بخود بگیرد باز تمامی اعتبار و حیثیت کمسیون زیر سوال خواهد رفت زیرا این خود دستکاری در آرای رایدهندگان است و نتیجهء  از آب در آمده رای مردم نه بلکه معامله بر رای مردم است. معامله بر رای مردم آفت دموکراسی است و انتخابات را از اینکه هست بی اعتبارتر خواهد ساخت.

بهرحال باید دید کمسیون انتخابات خواهد توانست این بحران را طوری مدیریت کند که با حفظ امانتداری آرای مردم قناعت همگان را حاصل کند و دموکراسی نوپای کشور را به آینده امیدوار کند یا اینکه کمیسیون بعد از تقریباٌ یکسال از دعوا و جنجال خسته شده و به فیصله های تن خواهد داد که بیشتر معامله بر سر رای مردم است تا نتیجه ی انتخابات. باید یک هفته صبر کرد و منتظر بود تا شاید روزنه ی کورسویی بروی مردم افغانستان باز شود تا شاید مردم افغانستان بیشتر از این از عواقب این بحران آسیب نبیند و کشور به روال عادی برگردد.