صدایی که مخاطب ندارد

 آقای اوباما در سخنرانی اش در پارلمان بریتانیا که لحظاتی پیش پایان یافت، درکنار مسایل مانند رابطه با اروپا، مسئله لیبی و دگر موارد یک بار دگر به مسئله صلح با طالبان تاکید کرد. او در سخنرانی اش گفت با کسانی مذاکره میشود که قانون اساسی افغانستان را قبول کنند و دست از خشونت بردارند. دبیرکل ناتو نیز در جریان سفر اخیرش در افغانستان خطاب به طالبان گفت که با خشونت پیروز نمیشوید.

هر چند طالبان درهمان روز با انفجاری در قندهار به راسموسن  گفتند که شما در اشتباهید، تا ما هستیم مرغ ما هم یک لنگ خواهد داشت: خشونت، انفجار، انتحار و...  امروز هم که چهارمین ولسوالی نورستان را نیز به تصرف شان در آوردند. هر چند مقامات دولتی آنرا عقب نشینی تاکتیکی خواندند. یادم می آید در دوران کودکی جنگهای تنظیمی در ولایات مختلف افغانستان جریان داشت. باری یک قوماندان فراری از جنگ آمده بود، شخصی بنام طاهر خطاب به قوماندان گفت : فرار کردی؟

قوماندان گفت: نه فرار که نه ولی عقب نشینی تاکتیکی کردیم

بابه طاهر دوباره گفت: والله خوبه سابق ما همین کار شما را " تٌوتتا" یعنی فرار میگفتیم.

حال عقب نشینی تاکتیکی نیروهای دولتی مرا به یاد حرف های بابه طاهر می اندازد.

هر روز که میگذرد، طالبان با لحن قاطع پروسه ی صلح را به سخره میگیرد و با انفجارهای متعدد به ریش همه میخندند ولی نمیدانم ناتو، دولت افغانستان و امریکاییها با کیها میخواهند صلح کنند؟  افراد و جریانات که عاری از خشونت اند و به قانون اساسی و دگر ارزشها هم پاینبد، یا شهروندان عادی افغانستان اند و یا هم نیروهای مخالف دولت. این افراد و جریانات، حرف خود را از طریق انتخابات میزنند و یا هم منتقد حکومت اند. ائتلاف تغییر و امید، اپوزسیون حکومت فعلی از این دسته اند و نیازی هم به مذاکره با آنها حس نمیشود.

منهای اپوزسیون، میماند طالبان، شبکه حقانی و آقای حکمتیار که هم استراتژی شان مبتنی بر خشونت است و هم به قانون اساسی احترام نمیگذارند.اگر منظور شان طالب بدون خشونت، متعهد به قانون اساسی و معتقد به حقوق بشر و برابری زن و مرد است، باید بگویم که ما گشتیم و نبود.طالبان به کرات نشانداده اند حتی یک سانتی متر هم از مواضع شان عقب نکشیده اند. با توجه به این واقعیت، مذاکره اتوپیای بیش نیست مادامیکه طرف مذاکره کننده وجود نداشته باشد.حال نمیدانم دولت، جامعه ی جهانی و امریکایی ها چه اسرار بر این مذاکره دارند و چرا این همه نیرو، انرژی و امکانات را بپای یک صلح خیالی ریخته اند.

باید دید تاکی فرصت سوزیها ادامه پیدا میکند و غربیها و دولت افغانستان کی متوجه میشوند که برمبنای درست حرکت نمیکنند. خوب است ندای صریح و رسای طالبان را بشنوند و یا هم خودشان بیش از این بر طبل صلح توهمی نکوبند. افغانستان و غربیها در قدم اول نیاز دارند تا مخاطب شانرا بشناسند و ندای شانرا مطابق به رفتار آنها هماهنگ کنند، ورنه طالبها در همین نزدیکیها است و بیش تر از هر زمانی تهدید شان جدی است.