این روزها هوتل ها و سالن های شهر به نهادهای دولتی و غیردولتی چشمک میزنند. دلیل اش هم ساده است, فردا روز جهانی زن هست. در کابل, در ولایات و گوشه و کنار کشورم محافل تجلیل از هشتم مارچ برگزار میشود؛ حتی در شهرهایی که زنان بیشترین قربانی خشونت های خانوادگی بوده اند. برای من اما تجلیل از روز زن, آنهم اینطور مجلل, هیچ منطقی نیست. جامعه ایکه دچار افراط و تفریط باشد, به همان اندازه به تجلیل با عظمت روز زن همت می گمارد که به خشونت علیه زن دست میزند. به احتمال قریب به اتفاق, بیشترین رنج را خانمهای آبدارچی و خانه سامان در روز هشتم مارچ متحمل میشوند. اکثریت فکر میکنند که تجلییل از مقام زن را فقط در همان روز محدود کنند درحالیکه هشتم مارچ فقط بخاطر یادآوری از فداکاریها و تلاشهایی نصف از پیکره یی اجتماع است و اینکه با زنان در طول سال برخورد و رویه یی انسانی صورت گیرد.
به باور من, کسانی میتوانند از هشتم مارچ تجلیل کنند که به زنان زندگی اش به دیدهء احترام نگریسته اند, به مادرش, به خواهرش, به خانم اش, به همکار خانم اش, به همصنفی خانم اش و... و به همه ی زنان زندگی اش.
وقتی میتوانیم تجلیل کنیم که خانم ها مجبور نباشند از طرف مردان زندگی شان دیکته شوند که چکار کنند یا نکنند, چه لباس بپوشند, به مکتب بروند یا نروند. زمانی متیوانیم از هشتم مارچ تجلیل کنیم که زنان حق تسلط بر بدن شان داشته باشند, مالک خود شان باشند و ارباب خود شان.
حق نداریم از هشتم مارچ تجلیل کنیم اگر:
خانم هایمان محصور چاردیواری اند
و خواهر ما به بد داده میشود
ودر جغرافیای ما دختران زیر سن قانونی ازدواج میکنند
و بیست درصد خانم ها مجبور میشوند که کارهایشان را ترک کنند؛ به خاطر آزارهای جنسی, به خاطر نگاه های هیز, به خاطر تحقیر و اهانت شان
و وای اگر در آن جغرافیا زنی زنده- زنده پیش روی هزاران زن و مرد کشته شود
و زنی سنگسار شود و یا بینی اش بریده شود.
تجلیل که نه باید دست بکار شویم. عمل کنیم. به آن خانم ایکه خانه سامان است, با احترام برخورد کنیم, گاهی از مشکلات زندگی اش بشنویم و اگر روزی چای اش سرد بود, اخم نکنیم.
آری میشود سوای تجلیل از روز زن در هوتلها و سالنهای لوکس شهر, آنرا در آشپزخانهء اداره تجلیل کنیم با آن خانه سامان یا آبدارچی اداره و همه روزه تجلیل کرد.
یا با همکار خود در اداره, با تحقیر نکردن اش, با احترام کردن اش و حفظ حریم انسانی اش.
یا میشود با محصل ات تجلیل کرد, در کلاس درس, میشود تشویق کرد و مشکلات درسی اش را حل کرد, بدون اینکه فرقی بین او و یک محصل پسر باشد.
یا میشود آنرا در خانه تجلیل کرد, با همسرت, با مادرت و با خواهرت و با همکاری کردن با آنها, احترام متقابل داشتن به آنها و با دادن فرصت های برابر کار, تحصیل و...
و یا روز زن را میشود در سرکهای شهر تجلیل کرد, با پرهیز از خیابان آزاری و کمک به محو آن.
و روز زن را میشود در همه جا و همه روزهای سال میشه تجلیل کرد بجز هشتم مارچ و هوتل. من که با محصور کردن روز جهانی زن در هوتل ها و سالنهای لوکس و مفشن شهر مخالف ام و معتقد ام روز جهانی زن باید در خانه, در سرک, در اداره , در ملی بس های شهر, در مکتب, در دانشگاه و دگر جاها تجلیل شود نه فقط در هوتل.
البته تا یادم نرفته باید بگویم که آنجا نه زن و نه مرد فرصت تجلیل از زن, مرد و انسانیت را دارند. درسته که زنها در بدترین شرایط قرار دارند. خوب است یاد کنیم که مردان هم کاملا آزاد نیستند, آنها هم اسیر کژیهای فرهنگی اند, اسیر رسم و رواج های ناپسند.
خیلی از مردها هنوز مثل زن ها قدرت انتخاب ندارند, برای کار, برای زندگی و برای شریک زندگی. هنوز هم مردانی هستند که تا روز ازدواج شریک زندگی شانرا نمی بینند. در خیلی از جاه ها, مادر هنوز هم در انتخاب همسر برای فرزند اش, نقش اول را دارد. هنوز هم مرد اسیر رسمهای کمرشکن عروسی است. کسانی را دیده ام که دو- سه ماه بعد از عروسی مجبور شده عروس را تنها مانده و برود تا مخارج زندگی را تامین کند و قرض های بجا مانده از عروسی را تمام کند و هزاران مشکل دگر.
امیدوارم آینده طور دگری باشد, هم برای زنان و هم برای مردان. امیدوارم نسل جوان و آینده دار ما هر روز زندگی شان هشتم مارچ باشد. آنها هشتم مارچ را در خانه, سرک, شهر, مکتب و دانشگاه تجلیل کنند و روزی برسد که دگر هشتم مارچ یک امر بدیهی باشد نه یک چیز لوکس و دست نیافتنی.
